Aansprekend en bijna wat komisch gezegde. Geeft ook goed de kern van de zaak weer namelijk:
die druppel staat in geen verhouding tot de inhoud van de emmer.
Toch heeft die druppel zo’n enorme impact.
Er zijn dus twee hoofdgebieden waar de aandacht op gericht moet worden, namelijk:
Hoe ga ik met die druppel om? En wat doe ik aan die boordevolle emmer?
—
Verhoudingsgewijs kleinere dingen kunnen opeens een enorme impact hebben, die volledig niet meer reëel en in verhouding is.
Blijkbaar heeft dit fenomeen zich zo vaak voorgedaan, dat dit veelzeggende gezegde is ontstaan. Spanningen binnen een bedrijf tussen werknemers onderling, tussen een werkgever en werknemer. Spanningen en werkdruk binnen een bestuur, binnen een relatie, tussen klant en dienstverlener. Langzaam maar zeker is de emmer tot aan de rand volgelopen en dan is het wachten inderdaad op die ene druppel. Last but not least ook in de persoonlijke sfeer als bijvoorbeeld te hoge werkdruk, te lange werkweken, geen tijd voor iets ontspanning uitmonden in een complete burn-out. Niet zelden acuut ontstaan door….inderdaad een druppel.
Als de emmer overloopt, dan moet je natuurlijk iets doen met die druppel.
Probeer daarbij in elk geval iets te relativeren. En als je dat niet meer in je eentje lukt, laat iemand meekijken en meedenken die niet alleen maar kan beamen hoe verschrikkelijk “die druppel” is, maar die hopelijk iets kan relativeren. En ook kan helpen om iets met die druppel te doen.
Zo gauw er iets overzicht komt en “de druppel” iets meer tot de juiste proportie kan worden teruggebracht, is het natuurlijk zaak om iets te doen met die boordevolle emmer. Het kenmerk van een boordevolle emmer is immers, dat het een kwestie van (vaak hele korte) tijd is voordat een volgende druppel de emmer opnieuw laat overlopen.
Het kan enorm helpen om iemand die iets afstand kan nemen mee te laten kijken naar die overvolle emmer. Is het echt nodig dat ik al die dingen oppakt die ik nu oppak? Valt er misschien ook iets te delegeren? Moeten zaken die energie vreten, zoals onderlinge spanningen tussen mensen, of taken waar ik eigenlijk niet de juiste persoon voor ben niet eens rustig en structureel worden besproken en zo nodig aangepakt? Moet ik mijn kijk op het leven en mijn prioritering van datgene wat meer dan wel minder belangrijk is niet eens rustig onder de loep nemen? Want voordat die ene druppel kwam is in een hele periode daarvoor de emmer toch maar even tot aan de rand volgelopen.
Als we even de tijd nemen om naar het beeld van die volle emmer en die druppel te kijken, moeten we dan niet een beetje glimlachen om onszelf? En een beetje humor erbij is vaak een prima eerste stap om iets te doen aan die ene druppel en vervolgens aan die overvolle emmer.