Dit is een van de vele uitspraken van Moeder Teresa.
Als 19 jarige kwam ze rond 1930 vanuit haar geboorteland Albanië in India. Met toen een circa 250 miljoen inwoners, een uiterst complex kaste-systeem en torenhoge problematiek, waaronder de breed verspreide armoede
Dan is de gedachte “hier is geen beginnen aan” met als voor de hand liggende conclusie: “dus ik doe maar niets” heel dichtbij.
De problematiek waar wij als regel mee te maken krijgen is minder ingrijpend en minder complex dan de situatie waarin Moeder Teresa terecht kwam. De raad die ze heeft gegeven is er niet minder actueel om.
Voor veel mensen zal ongetwijfeld gelden dat ze een hele lijst van zaken hebben die in hun visie anders en beter kunnen, vaak ook anders en beter moeten. Dat begint vaak al in de directe omgeving van familieverhoudingen, de buurt waar ze wonen. En gaat dan door wat betreft werkomgeving, sociale omgeving, landelijke politiek en nog veel verder.
Het kan bij de een gewoon gemakzucht zijn om wel zo’n lijst te hebben, maar nooit aan de slag te gaan om er zelf iets aan te doen. Bij een ander kan het ook een gevoel van machteloosheid zijn, zo van: “Waar zou ik toch moeten beginnen en waar kan ik met mijn beperkte mogelijkheden nou echt iets aan de situatie veranderen?” Bij weer anderen is het bijna een vanzelfsprekende houding om er van uit te gaan dat er heel veel anderen zijn die om wat voor reden dan ook veel meer de aangewezen persoon zijn om iets te doen. Het is duidelijk dat er niets gebeurt en niets verandert als iedereen zo zou denken en niemand iets doet. Wat is het effectief als we onszelf de vraag voorleggen: “Is er misschien ook iets wat ik wel kan doen. Zijn er ook dingen die wel binnen mijn mogelijkheden liggen. Kan ik vandaag misschien ook op één punt wel iets doen aan die lijst van zaken die anders en beter kunnen of anders en beter moeten”
Bij Moeder Teresa is het niet bij één gebleven die zij heeft kunnen helpen in dat immense land India. Als in al die verschillende grote en kleine verhoudingen meerdere van de betrokken zo zouden gaan denken en daardoor aan de slag zouden gaan met wat zij zelf wél kunnen doen, dan gaat er echt iets gebeuren. Daar zal je wel nooit de Nobelprijs voor de Vrede voor krijgen. Maar vast wel een enorm stuk voldoening en verrijking.